Kabataan

Aming binalikan sa Fil14, o Panitikan ng Pilipinas, ang nobelang kinailangang naming basahin noong ikatlong taon sa Mataas na Paaralan, ang Noli Me Tangere ni Jose Rizal.

Sa aming pagtalakay sa klase, nakilala ulit namin ang tauhan ni Basilio. Noong una kong nabasa ang Noli Me Tangere, hindi ko masyadong nainitindihan ang halaga ni Basilio sa buong naratibo. Sa El Filibusterismo ko lamang siya nakitaan ng halaga. Kaya’t nagulat ako sa klase nang inintindi namin ang tauhan ni Basilio batay sa Noli Me Tangere bilang taglay ng pag-asa sa bayang ninakawan ng kalayaan. Ang tauhan niya pala’y binuo mula sa mga pangarap at pangako ng magandang kinabukasan para sa bayan. Mas nahahalagaan ko na ngayon ang kanyang pagkasagisag ng “kabataan, ang pag-asa ng bayan.”

Ako’y ngayong napaisip kung ang tinataglay ni Basilio ay taglay ko rin at ng kapwa kong kabataan. Kung ganoon ay hanggang saan na ang narating ng mga pangako at pangarap ng kinabukasan?

Noong Biyernes, nakasabay ko sa aking biyahe pauwi sa MRT ang isang batang siguro’y apat na taong gulang pa lang. Kahit pa man, siya’y isa sa mga aking kapwang kabataan ngunit ang kanyang kalagayan ay hindi katulad sa akin. Siya’y bahagi ng isang mahirap na pamilya, at isinaad sa aming klase sa SA21, o Introduction to Sociology and Anthropology, na hindi umaangat ang mahihirap sa Pilipinas gaano man silang nagtiyaga sa kanilang trabaho. Ang edukasyon at marami pang pangunahing pangangailangan ay hindi isang pribilehiyo o palaging nabibigay sa mga batang mahirap. Kung ganoon ang kalagayan ng ating bansa, paano matutupad ng kabataan ang pangako ng magandang kinabukasan sa bayan?

Matagal kong pinagmasdan sa MRT ang batang wala pang tuluyang malay sa malupit na katotohanan ng aming mundo, at pinilit kong madama ang pag-asang tinataglay ni Basilio. Sa aking paghahanap ng pag-asa, aking natandaan muli ang naratibo ni Basilio. Nawasak ang kinabukasan ni Basilio nang sinira ng sistema ng lipunan ang kanyang pamilya. Ngunit sa isang pagkakataon ay may nagbigay at nagmulat sa kanya ng pag-asa para sa isang magandang kinabukasan para sa kanya at sa bayan. Mula kay Elias, nagkaroon ng oportunidad si Basilio baguhin ang kalagayan ng kinabukasan, at aking natanto na ang oportunidad na ito’y binigay rin sa akin. Mula sa pag-aalaga ng aking mapagmahal na pamilya at paghuhubog sa akin ng marangal na edukasyon, nabuo sa aking kamay ang pag-asa ng kinabukasan. At alam kong ang batang aking nasalubong ay may hawak ring pag-asa sapagkat, kagaya ni Basilio, darating rin sa kanya ang pagkakataon at oportunidad baguhin ang lipunan.

Naglalapit na ang itinakdang panahon ng aming pakikipagsapalaran sa mundo. Dahil dito, kailangan ko nang magpaalam sa nakaraang hindi ko lang kinalakihan kundi binigyan ko rin ng sariling buhay. Alam ko na ngayon ang mundo pala’y hindi makukulong sa mga laruan at hanggahan ng bahay. Ang mga inibig ko noon araw-araw ay bahagi nang mga kailangang lumipas at mawala. Ang aking tinaguriang kanlungan ay mundo rin pala ng maraming kabataang naghahangad lamang ng oportunidad mag-aral at lumaki nang masagana. Mula sa aking mga nalaman at natanto, ako’y gumawa ng isang video gamit ng mga larawan at ang kanta ng Callalily, HKM. Ibig kong ipakita sa aking nilikha na ang langit sa aki’y hindi lang tahanan ng ating pinapakawalan, kundi ito rin ay isang tanda sa bawat bagong araw ating tutunguhan at dadalhan ng pag-asa.